Hoffnig isch wiene e Blume!
Sie isch nöd nu schön zum aaluege,
sie schmöckt ä guet.
Lukas 7, 36-50
Die Geschichte von der Frau im Hause Simons nacherzählt von ruthfloeder nach der Bibel
Es isch emal ä Frau gsi –
e so eini us de Stadt.
Me hät ja gwüsst,
was das für Fraue sind.
Die Frau hät ghört,
dass de Jesus zu eneme Ässe bim Pharisäer Simon iiglade seg.
En Pharisäer isch eine vo de jüdische Geischtliche gsi,
wo im biblische Palästina s Säge gha hät.
Jetzt oder nie, hät sich d Frau us de Stadt gseit.
Sie hät sich es Alabaschterfläschli volle Duftöl gschnappet
und isch is Hus vom Simon ggange,
ä wänn sie nöd zu dem römische Gelage iiglade gsii isch.
De Jesus hät sich scho uf de Chaiselongue uusgschtreckt gha.
D Frau isch uff de Fuessteil zuegange
und isch vor de Füess vom Jesus abeghuured.
D Tischrundi hät de Schnuuf aaghalte:
Gingged de Jesus jetzt die Frau weg,
wie sich das ghört für en aaständige Maa?
Will die Frau ja e so eini us de Stadt isch?
Nei, er hät sie eifach la mache!
Das isch zvill gsii: Die Frau hät nuna chöne brüele!
Die Frau us de Stadt hät so fescht müese brüele,
dass d Füess vom Jesus ganz nass worde sind.
Sie hät em d Füess mit irne lange Haar abtröchnet
und verchüsst.
Dänn hät sie ihres Alabasterfläschli köpft
und mit em Duftöl em Jesus sini Füess massiert.
Das hät em Jesus guet ta.
Er isch ja vo eim Ort zum andere gwanderet.
Und überall, woner here cho isch,
sind immer grad e huufe Lüüt zämegloffe
und händ sini Wunder welle gsee.
De Pharisäer Simon isch nöd würkli gaschtfründlich gsi:
Er hät em Jesus nöd emal Wasser gäh zum d Füess wäsche,
wo nach de lange Wanderig dräckig gsi sind.
Au hät er em känn Begrüessigs-Chuss gäh
zum im de Reschpäckt zeige.
Und er hät nöd mit Öl em Jesus sin Chopf gsalbet
zum im Guets wünsche.
Im Gägeteil: De Pharisäer hät de Jesus zum Ässe iiglade,
zum sis Verhalte teschte,
ob er en rächte Jud segi.
Wo sich de Jesus vo dere Frau us de Stadt hät la berüere a de Füess –
sie hät em ja d Füess iigsalbt,
häts aagfange guet schmöcke.
De Gruch isch i d Nase vo de Frau gstiege, vom Jesus,
und hät sich im ganze Ruum verteilt.
«Das isch Liebi», sait jetzt de Jesus.
«Es cha sii, dass die Frau mänge Fehler hät.
Aber das zellt nöd.»
«Du weisch, dass du nöd gern gseh bisch i dem Huus.
Trotzdem häsch dich getrout, da häre z cho,
will du unbedingt miich häsch welle gseh.
Und du häsch mir öppis mitbracht.
Nöd nu das feine Duftöl für mini Füess.
Sondern ganz vill Liebi.»
«Jetzt gang use i d Wält, is Läbe,
und es sell dir guet ga!»
Hoffnig isch konservierti Liebi.
De Duft, wo du aagsetzt häsch
im Alabaschter-Fläschli.
Das, wo fein schmöckt.
Das, was vo de Blueme bliibt,
wänn sie verblüet isch.
Hoffnig isch, wänn du öppis tuesch
innere hoffnigslose Ziit.
Wänn du öppis tuesch,
wo du na nie gmacht häsch.
Hoffnig isch, wänn du en Vorrat
a Liebi aaleisch
für dänn,
wänn du vill Muet bruuchsch
zum öppis tue,
wo dis Läbe veränderet.
Das isch es Gedicht vom Gottfried Keller,
wo 1819 bis 1890 z Züri gläbt hät.
Ich ha dä Kanon bim IIsinge am Nüni känneglehrt,
wo ä d Lydia Fischer mitgmacht.
Sie hät us em Gedicht en Kanon gmacht und iigschickt.
Es isch ändi März 2020 gsii.
S singe isch wäge Corona verbote worde.
Da händ die beide Sängerinne Barbara Böhi und Julia Schiwowa
en Idee gha:
Sie händ sich gseit: Iisinge müemer sowieso,
zum eusi Stimme fit halte,
also worum nöd übers Internet
mit allne Lüüt, wo jetzt au nöme dörfed mitenand singe?
Sit do tuend e paar hundert Lüüt
vom Gämfersee bis zum Wattemeer, uf Frankriich, is Südtirol und uf Holland
jede morge am Nüni vo diheim us iri Stimme wetze
und zum Schluss vo dere halbe Stund na en Kanon singe.
Am 10. November isch dänn dää Kanon cho,
will mir hoffed,
dass mer wider emal dörfed mit andere zäme singe.
Mir, das sind underdesse über 5000 Lüüt.
Kommentar schreiben